पर्खाल

जब हामी जिल्लाबाट काठमाडौं आयौ हामी ललितपुरको अली पुरानो बस्तीमा बसेका थियौ त्यो ठाउमा  धेरै आफ्ना आफ्ना दाजुभाईहरु बस्दा रहेछन् तर एउटा कुरा चाँही मलाई अचम्म लाग्थ्यो त्यहाँ धेरै जसो दाजुभाई केही न केही कुरामा मन मुटाब भएर बोलचाल नभएको देखे ।  आईमाई आईमाई  झगडा गरी रहेका हुन्थे कौसीमा बसेर रमिता हेर्न रमाइलो भए पनि मलाई साह्रै दिक्क लाग्थ्यो। यिनीहरु हामी सँग त राम्रै बोल्छन आफु आफु चाँही किन लडी राख्छन जस्तो लाग्थ्यो।

आज youtube मा एउटा भिडियोमा कथा सुने दुई जना ठुला जमिनदार दाजुभाई हुन्छन र तिनीहरुको टन्नै जग्गा जमिन हुन्छ ।  तिनीहरुको जग्गा चाँही दुई वटा पाखामा छुट्टीएको हुन्छ  कारण बस दाजु भाईको बेस्करी झगडा भएर बोलचाल नै  बन्द हुन्छ त्यतिकैमा एकदिन एउटा डकर्मी ठुलो चाँही दाईकोमा काम खोज्दै आइपुग्छ। दाजुले डकर्मीलाई भन्छ  मेरो जग्गामा यती ठुलो पर्खाल बनाइ देउ कि मैले पारी पट्टी भाईको केही देख्न नपरोस ।

डकर्मीले कुरा बुझेर हस म काम गर्छु भनेछ र ठुलोदाईले डकर्मीलाई काम अराएर काम बिशेषले बाहिर गएछ र फर्केर आउँदा पारी नदेखिने पर्खाल त बनेको थिएन तर त्यहाँ दुई पाखालाई जोड्ने पुल बनेको थियो । त्यो देखेर दाजु अवाक भएर पुल नजिक उभिएका थिए । दाजुले दुई पाखा जोड्न यस्तो पुल बनाएको देखेर भाईको मन पग्लेछ  र भाई पुल तिर अगाडि बढेछ । दाईले परबाट भाई आइरहेको देखे । भाई अती नै नजिक आफु तिर आएको देखेर दाजुले आफुलाई सम्हाल्न सकेनन र अङ्गालो हाल्न पुगे।

हो हामी परिवार, साथी भाई कसै सँग रिस उठ्यो भने मनमा इगोको पर्खाल लगाउछौ तर मिल्न सकिने पुल कहिले बनाउदैनौ। यो पर्खालले मनमा कहिले पनि शान्ती दिदैन, यदी हामीले परिवार, साथी भाई र अपरिचित सँग पनि सद्भाब, सहयोग र मायाको पुल बनाउन सक्यौ भने संसार कती रमाइलो हुन्थ्यो होला।